titel	:	De helft van de route. Een reis door Ivoorkust
	pagina's	:	117
	illustraties	:	Dirk Hoftijzer, foto's
	uitgeverij	:	Kirjaboek (oorspr. Uitg. Elmar BV/Bergboek)
	1e druk	:	2001
	ISBN	:	te bestellen via Kirjaboek

Want één ding is zonneklaar: na de reis in Ivoorkust ben ik nooit meer de oude geworden. En daar ben ik blij om.
Al heeft heimwee dan voor altijd een schroeiplekje in mij achtergelaten.

Het is niet het landschap van Ivoorkust dat zoveel indruk maakt. Het zijn niet de krokodillen van Yamoussoukro, de kopie van de St. Pieter van Rome of andere herinneringen aan Le Vieux.
Wat vooral bijblijft, zijn de mensen en flarden van ontmoetingen die naar meer smaken. Zoals Souris, de trotse schoenpoetser van negen, of de naamloos gebleven kleuter die zelfbewust contact zoekt en de katoenarbeiders die vanaf een volle container zwaaien en juichen.
De reis door Ivoorkust was voor Annie van Gansewinkel een eerste kennismaking met een Afrikaans land. Haar verhaal is geen reisgids, maar een persoonlijk verslag.
Toch zal het ook herkenning bieden voor mensen die aan een ver en tegelijkertijd 'oer'vertrouwd land een schroeiplekje van heimwee hebben overgehouden.

Te bestellen bij uitgeverij Kirjaboek: http://www.kirjaboek.nl/

 

Fragment

Proloog: Koude douche

Het reisverhaal van de debutant naar de tropen lijkt bijna onvermijdelijk te moeten beginnen met de klamme deken die je al op het vliegveld omhult.
Mijn reisverhaal begint met de koude douche in Nederland waar ik enkele dagen eerder in Ivoorkust nog naar snakte. Tussen vertrek in Abidjan op 5 januari en aankomst op Schiphol op 6 januari ligt dertig graden: cold turkey.
De koude douche is Nederland, vrieskou, werk, kilte.
Het ligt niet aan de nieuwe collega's, die maandagochtend op 8 januari. Ze zijn vriendelijk en behulpzaam. Ze doen gewoon hun werk zoals ze dat altijd doen. Redactieoverleg om negen uur en voor het eerst ben ik er bij.
Onder tl-licht aan postformica vergadertafels wordt het landbouwblad voor de komende week gepland. Veel gaat inhoudelijk toch al langs me heen, maar ik ben nu helemaal terecht gekomen in een andere wereld. De mogelijke doorbraak in de bestrijding van aardappelvijand nummer 1: phytophtera en de dramatische prijsval van de nuka's. Ik voel me zelf een nuchter kalf. Volkomen gespeend van de moederlijke warmte. Terug in de werkelijkheid. Met beide voeten terug in de Hollandse klei.
Ik denk aan de woorden die ik tijdens de reis meermalen heb gehoord bij een afscheid. "Je vais vous donner la moitié de la route": Ik zal u de helft van de route wijzen. De andere helft is de terugweg, gezien vanuit de spreker. Hij bedoelt daarmee impliciet dat je terug moet komen.
Een onbekend gevoel van ontheemding en heimwee is over me gekomen.
Stel je niet aan, een reis van drie weken. Met de realiteitszin die me meestal helpt, spreek ik mezelf toe. Het helpt niet.
Gelukkig helpt het niet. Die drie weken hebben me veranderd. Ik ben niet meer dezelfde vrouw die met natte sneeuw vanaf Schiphol vertrok. Naar Ivoorkust, het land dat heel indirect al bijna twintig jaar voor me leefde.
Sinds mijn man Dirk er in 1978 voor het eerst kwam, had Ivoorkust voor mij al een speciale klank. En misschien leeft Afrika al langer voor me dan ik besef. Ik voel me er zo goed, zo ontspannen, zo vanzelfsprekend dat ik niet uitsluit dat ik in een eventueel vroeger leven in Afrika heb gewoond. En niet alleen omdat het er, voor een notoire koukleum als ik, zo lekker warm is.
Veel heb ik ontdekt in Ivoorkust, dat me de helft van de weg heeft gewezen.
Het is aan mij om de andere helft uit te zoeken.

Hier kun je een compleet hoofdstuk lezen: Beroepstrots van een schoenpoetser